Psychoterapia par jest formą pomocy psychologicznej skierowanej do partnerów, którzy przeżywają kryzys w związku i nie mogą samodzielnie znaleźć rozwiązania. Spotkania trwają zazwyczaj około 1,5 godziny, a sam proces terapeutyczny kończy się znacznie szybciej, niż w przypadku terapii indywidualnej. Dowiedz się, kiedy warto spotkać się ze specjalistą i na czym polegają poszczególne rodzaje terapii behawioralnej.
Kiedy warto udać się do terapeuty par w Zgierzu?
W czasie wielu lat związku niemal każda para przeżywa wzloty i upadki. Czasem zdarza się jednak, że partnerzy nie potrafią rozwiązać problemu samodzielnie. Kiedy więc warto poradzić się specjalisty?
- gdy partnerzy często się kłócą i nie mogą dojść do porozumienia,
- gdy jedna strona związku czuje się nieszanowana i krzywdzona,
- gdy partnerzy nie zgadzają się w kwestii sposobu wychowania dzieci,
- gdy partnerzy stracili zainteresowanie seksualne drugą stroną,
- gdy relacja w związku jest jednostronna, np. poważne decyzje podejmowane są wyłącznie przez żonę lub męża,
- gdy partnerzy nie mają do siebie zaufania,
- gdy osoby w związku wspólnie przeżywają traumę, np. związaną ze śmiercią dziecka lub innej bliskiej osoby.
Decydując się na terapię par, należy jednak pamiętać, że ma ona szansę powodzenia jedynie wtedy, gdy obie strony są równie zainteresowane pracą nad polepszeniem sytuacji w związku. Jeśli sesje trwają tylko ze względu na zaangażowanie jednej osoby, terapeuta może zdecydować się na spotkanie indywidualne z każdym z partnerów. Barierą nie do przeskoczenia jest również sytuacja, gdy jedna ze stron jest aktualnie w związku pozamałżeńskim.
Rodzaje terapii behawioralnej par
Tradycyjna terapia behawioralna par
TBCT jest terapią zorientowaną na zmianę. Ma ona dwa główne komponenty – wymianę behawioralną i trening komunikacji i rozwiązywania problemów. Tradycyjny model behawioralny zakłada, że zachowania w związku są kształtowane, modyfikowane, wzmiacniane lub osłabiane poprzez doświadczanie konsekwencji oddziaływań środowiskowych, szczególnie tych, w które zaangażowany jest partner. Z kolei teoria wymiany społecznej zakłada, że osobista satysfakcja jest bilansem zysków i strat wynikających z bycia w bliskim związku.
Model behawioralny zakłada również, że problemy w związku są częściowo spowodowane brakiem lub niedostatecznym wykształceniem umiejętności potrzebnych do wzbudzenia poczucia bliskości z drugą osobą. Są to głównie umiejętności zmiany zachowania, rozwiązywania konfliktów, konstruktywnej komunikacji, przeżywania intymnej bliskości i wzajemnego wsparcia. Owe braki mogą wynikać z deficytu wspomnianych umiejętności lub z trudności w ich zastosowaniu.
W tradycyjnej terapii par podkreśla się znaczenie idiograficznej funkcjonalnej analizy behawioralnej – terapeutę bardziej interesują same zachowania partnerów, niż ich tło i ewentualne źródło tkwiące w innych doświadczeniach i relacjach, niż z obecnym partnerem życiowym. Podczas spotkań kładzie się również bardzo silny akcent na uczenie partnerów umiejętności skutecznej komunikacji.
Integracyjna terapia behawioralna par
Terapia integracyjna wyrosła z tradycyjnej terapii behawioralnej par. Za jej twórców uważa się Christensena, Jacobsona i Babcocka, którzy w swoich badaniach i analizach przyjęli stanowisko że tym, co gwarantuje sukces, nie jest koncentracja na zmianie, a na akceptacji.
W przypadku tego rodzaju psychoterapii zakłada się, że zmiana zachowania wynikająca z naturalnej potrzeby i chęci jest trwalsza i ma lepszy wpływ na partnera, niż zmiana wymuszona zasadami ustalonymi przez terapeutę. W związku z tym integracyjna terapia behawioralna par koncentruje się na dokonywaniu zmian w ramach wydarzeń, które naturalnie występują w życiu danej pary. Podczas spotkań terapeuta staje się częścią kontekstu, w którym zachodzą interakcje między małżonkami i modeluje pożądane zachowania poprzez docenienie perspektywy każdej ze stron.
Podczas terapii IBTC mamy do czynienia z trzema kategoriami technik interwencji terapeutycznej: akceptacji, tolerancji i tradycyjnymi technikami zmianu. Strategie akceptacji polegają na nauce empatycznego reagowania i prostego odłączenia (zdystansowania się od konfliktu). Strategie kształtowania tolerancji mają natomiast na celu podkreślenie pozytywnych aspektów negatywnego zachowania i trenowanie negatywnego zachowania na sesjach terapeutycznych. Oprócz wyżej wymienionych podejmuje się równiez tradycyjne strategie zmiany zachowania i naukę rozwiązywania problemów.
Terapia poznawczo-behawioralna par
Terapia poznawczo-behawioralna par jest młodszą „siostrą” terapii behawioralnej. Tym, co odróżnia ją od innych terapii jest uznanie procesów poznawczych i korzystanie z technik poznawczych w trakcie pracy z parami. Zakłada ona bowiem, że głównym elementem zmiany negatywnych emocji i zachowania jest zmiana sposobu przetwarzania informacji i poznania. W ramach podejścia poznawczo-behawioralnego wypracowano ujęcie terapii, w której wzajemny wpływ poznania zachowania i emocji podczas interakcji w diadzie jest głównym czynnikiem jakości związku.
Terapia tego typu ma na celu identyfikowanie i modyfikowanie dysfunkcyjnych przekonań o sobie, świecie i przeszłości, również w odniesieniu do partnera i związku. Wykorzystuje się w niej takie techniki, jak psychoedukacja obejmująca informację o danym zaburzeniu i uczenie małżonków modelu poznawczego, rozpoznawanie zniekształceń poznawczych, restrukturyzacja poznawcza, identyfikacja błędnego przetwarzania informacji, identyfikowanie myśli automatycznych i błędnych kół, techniki obrazowania i podziału na role, testowanie myśli automatycznych, podważanie przekonań, wprowadzanie myśli alternatywnych, uczenie monologu wewnętrznego, zwiększanie pozytywów w związku, trening komunikacji, trening rozwiązywania problemów. Terapia poznawczo-behawioralna par w Zgierzu koncentruje się też na identyfikacji przekonań o związku, nierealnych oczekiwaniach, przypisywaniu winy partnerowi, niewłaściwej atrybucji, przyjęciu przekonań alternatywnych.